Ας πάρουμε το παράδειγμα της παιδικής χαράς.

Ένδειξη νευροδιαφορετικότητας μπορεί να είναι η παρορμητική ή επιθετική συμπεριφορά: Το παιδί που σπρώχνει και δεν περιμένει τη σειρά του, καταστρέφει αυτό που φτιάχνουν οι άλλοι, τρέχει γύρω γύρω ουρλιάζοντας. Το νευροδιαφορετικό παιδί δυσκολεύεται να προσεγγίσει τα άλλα παιδιά ή να μπει στο παιχνίδι τους. Δεν ξέρει πώς να ξεκινήσει μια σχέση με ένα άλλο παιδί και υπολείπεται των συνομηλίκων του σε κοινωνικές δεξιότητες. Αυτό το κοινωνικογνωστικό έλλειμα το αναστατώνει και το κάνει να φέρεται επιθετικά.

Το παιδί αυτό μπορεί επίσης να μην κατανοεί τα όρια και τους συμπεριφορικούς κώδικες του χώρου και της συνθήκης στην οποία βρίσκεται. Η αιτία μπορεί να είναι ότι δεν έχει προετοιμαστεί για το περιβάλλον στο οποίο το εκθέτουμε όπως την παιδική χαρά, το σχολείο, το αεροδρόμιο κ.ά.

Ένα παρορμητικό παιδί δεν  μπορεί να περιμένει τη σειρά του, αγνοεί την καθοδήγηση των ενηλίκων και τις οδηγίες. Αυτό συμβαίνει είτε επειδή δεν κατανοεί τις οδηγίες, είτε επειδή του έχει δοθεί πολλή πληροφορία που δυσκολεύεται να αφομοιώσει, είτε επειδή είναι πολύ ανυπόμονο.

Άλλες ενδείξεις νευροδιαφορετικότητας μπορεί να είναι η παθητική συμπεριφορά και η απομόνωση. Είναι το παιδί που φαίνεται παθητικό, δεν κατανοεί τη συμπεριφορά των άλλων παιδιών και δυσκολεύεται στην αλληλοεπίδραση μαζί τους. Έχει ανάγκη να του εξηγηθεί το κάθε τι που συμβαίνει γύρω του, είναι φοβικό, δεν τολμάει να παίξει όπως οι συνομήλικοι του και δεν ξέρει πώς να διεκδικήσει αυτό που θέλει.

Είναι το παιδί που δεν μπορεί να ακολουθεί τους κανόνες της ομάδας και τα όρια που βάζει η ομάδα. Ίσως να μην κατανοεί πολλά από το περιβάλλον του, ή οι ρυθμοί του να είναι πιο αργοί και να δυσκολεύεται να συντονιστεί με τους υπόλοιπους.

Επίσης, είναι το παιδί που παίζει μακριά από το κέντρο της δράσης και θορύβους που δεν μπορεί να διαχειριστεί, ή μπορεί να στέκεται ακόμα και απομονωμένο κλείνοντας τα αυτιά του. Όλες αυτές οι δυσκολίες του συχνά κάνουν τα άλλα παιδιά να το αποβάλουν από την παρέα.

Πάντα πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν το οικογενειακό περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει το παιδί, ο τρόπος διαπαιδαγώγησης, ο τρόπος που του δίνονται οι οδηγίες, οι πολλές απαγορεύσεις στο σπίτι και τα όρια.

Πολύ μεγάλη σημασία έχει η γονεϊκή παρουσία, η ενασχόληση των γονιών με το παιδί, η προσωπικότητα του παιδιού, όπως και η σχέση των γονιών μεταξύ τους, του παιδιού με τα αδέλφια του και οι τρόποι επικοινωνίας μέσα στην οικογένεια.